2009
30
lis
miasto murali
Wielka Brytania, Belfast
Przejechano 147 km
Na malowidłach katolików kolory irlandzkiej flagi - zielony i pomarańczowy, a u protestantów - brytyjskiej, niebieski i czerwony. Murale rosną jedne na drugich.
Na mapie świata niewiele jest miast o tak złej sławie. Rytm życia Belfastu przez dziesięciolecia odmierzały wybuchy i strzelaniny między katolikami i protestantami.
y zrozumieć to miasto, warto zacząć zwiedzanie od jego najbardziej niegdyś mrocznych zakamarków - Belfastu Zachodniego. Codziennie o godz. 11 spod hotelu Hilton przy 4 Lanyon Place wyrusza w tamtą stronę autokar. Pierwszy przystanek - Falls Road, siedziba partii Sinn Féin, politycznego skrzydła IRA (w irlandzkim nazwa oznacza "My sami", co odzwierciedla niepodległościowe marzenia Irlandczyków z Północy). Skromny jednopiętrowy budynek z czerwonej cegły ze spadzistym dachem. Polityczny mural na ścianie przedstawia Boba Sandsa, jednego z poległych katolickich bohaterów. ("Przynależność" murali łatwo rozpoznać: w malowidłach katolików dominują kolory irlandzkiej flagi - zielony i pomarańczowy, a w protestanckich brytyjskiej - niebieski i czerwony. W całym mieście jest ich ok. 300, przeważnie na szczytowych ścianach domów; często się zmieniają, bo jedne powstają na drugich.) Naszpikowany kamerami budynek jest pod ścisłą ochroną. W sklepiku z pamiątkami zdjęcia, obrazki, albumy, płyty i koszulki z napisem: "Irlandczycy będą w niebie, kiedy Brytyjczycy trafią do piekła" (ceny od kilku do kilkudziesięciu funtów).
tzw. Linii Pokoju. Powstała we wrześniu 1969 r. żelbetowa konstrukcja ma 5 m wysokości i blisko 3 km długości, co kilkaset metrów stalowe, masywne bramy. Na co dzień otwarte, ale zamkną się w każdej chwili, gdyby doszło do zamieszek. Tuż przy murze po stronie katolickiej biegnie niewielka ulica - Bombay Street, jedno z najkrwawszych miejsc Belfastu. Mur podwyższają tu stalowe siatki.Nazwiska ofiar walk przy Bombay Street upamiętnia tablica (przy cywilach napis: "Zginęli dlatego, że żyli"). Jest i mural: na nim płonąca ulica, matka tuląca dziecko i słowa "Never Again" ("Nigdy więcej"). Dziś to bardzo spokojne miejsce - wokół bawią się dzieci, z domów dochodzi zapach obiadu.
Na Shankill Road przez dziesięciolecia toczyły się walki. Na ścianie jednego ze sklepów portret Steviego "Top Gun" M'Keagea - przywódcy brytyjskich bojówek, który zginął w 2000 r. Nieopodal wymalowano moment bohaterskiej śmierci obrońcy wiary protestanckiej lorda Oliviera Cromwela (1599-1658), który uznawał katolików za największych wrogów Irlandii, a polityczne odrodzenie państwa widział w upadku katolicyzmu. Dziś plac przy Shankill Road to wielki trawnik. Dzieci grają w golfa, mieszkańcy spacerują z psami.
Przez wieki Belfast był niewielką osadą handlową. Zaczął się rozwijać wraz z rozwojem przemysłu stoczniowego. Pod koniec XIX w. tysiące ludzi znalazło pracę przy budowie parowców. W tym najsłynniejszego - „Titanica", który powstał w 1911 r., a niespełna rok później osiadł na dnie Atlantyku. Na świecie stworzono blisko 300 poświęconych mu muzeów, ale w Belfaście nie ma żadnego, jest tylko pomnik ofiar (obok ratusza). - To dlatego, że przez dziesięciolecia winą za jego zatonięcie obarczano tutejszych konstruktorów. Mówiło się, że gdyby nie popełnili błędów, statek utrzymałby się na wodzie. Teraz jednak badacze dowiedli, że i konstruktorzy, i architekci swoją robotę wykonali perfekcyjnie - wyjaśnia członek Belfast Titanic Society i kapitan stateczku „Lagan Boat”, który kursuje po porcie śladami „Titanica" (http://www.laganboatcompany.com ). Statek przepływa wzdłuż stoczni H and W (Harland and Wolff), gdzie powstał liniowiec. Firma utworzona w 1861 r. w szczytowym okresie, pod koniec XIX w., zatrudniała 32 tys. robotników. Przy zaniedbanym nabrzeżu stateczek zwalnia i zatacza koło. Kapitan wskazuje zarośnięte urwisko: - To tutaj zwodowano „Titanica".
źródło: http://turystyka.gazeta.pl/Turystyka/1,81928,3055641.html?as=1&ias=2&startsz=x
Na mapie świata niewiele jest miast o tak złej sławie. Rytm życia Belfastu przez dziesięciolecia odmierzały wybuchy i strzelaniny między katolikami i protestantami.
y zrozumieć to miasto, warto zacząć zwiedzanie od jego najbardziej niegdyś mrocznych zakamarków - Belfastu Zachodniego. Codziennie o godz. 11 spod hotelu Hilton przy 4 Lanyon Place wyrusza w tamtą stronę autokar. Pierwszy przystanek - Falls Road, siedziba partii Sinn Féin, politycznego skrzydła IRA (w irlandzkim nazwa oznacza "My sami", co odzwierciedla niepodległościowe marzenia Irlandczyków z Północy). Skromny jednopiętrowy budynek z czerwonej cegły ze spadzistym dachem. Polityczny mural na ścianie przedstawia Boba Sandsa, jednego z poległych katolickich bohaterów. ("Przynależność" murali łatwo rozpoznać: w malowidłach katolików dominują kolory irlandzkiej flagi - zielony i pomarańczowy, a w protestanckich brytyjskiej - niebieski i czerwony. W całym mieście jest ich ok. 300, przeważnie na szczytowych ścianach domów; często się zmieniają, bo jedne powstają na drugich.) Naszpikowany kamerami budynek jest pod ścisłą ochroną. W sklepiku z pamiątkami zdjęcia, obrazki, albumy, płyty i koszulki z napisem: "Irlandczycy będą w niebie, kiedy Brytyjczycy trafią do piekła" (ceny od kilku do kilkudziesięciu funtów).
tzw. Linii Pokoju. Powstała we wrześniu 1969 r. żelbetowa konstrukcja ma 5 m wysokości i blisko 3 km długości, co kilkaset metrów stalowe, masywne bramy. Na co dzień otwarte, ale zamkną się w każdej chwili, gdyby doszło do zamieszek. Tuż przy murze po stronie katolickiej biegnie niewielka ulica - Bombay Street, jedno z najkrwawszych miejsc Belfastu. Mur podwyższają tu stalowe siatki.Nazwiska ofiar walk przy Bombay Street upamiętnia tablica (przy cywilach napis: "Zginęli dlatego, że żyli"). Jest i mural: na nim płonąca ulica, matka tuląca dziecko i słowa "Never Again" ("Nigdy więcej"). Dziś to bardzo spokojne miejsce - wokół bawią się dzieci, z domów dochodzi zapach obiadu.
Na Shankill Road przez dziesięciolecia toczyły się walki. Na ścianie jednego ze sklepów portret Steviego "Top Gun" M'Keagea - przywódcy brytyjskich bojówek, który zginął w 2000 r. Nieopodal wymalowano moment bohaterskiej śmierci obrońcy wiary protestanckiej lorda Oliviera Cromwela (1599-1658), który uznawał katolików za największych wrogów Irlandii, a polityczne odrodzenie państwa widział w upadku katolicyzmu. Dziś plac przy Shankill Road to wielki trawnik. Dzieci grają w golfa, mieszkańcy spacerują z psami.
Przez wieki Belfast był niewielką osadą handlową. Zaczął się rozwijać wraz z rozwojem przemysłu stoczniowego. Pod koniec XIX w. tysiące ludzi znalazło pracę przy budowie parowców. W tym najsłynniejszego - „Titanica", który powstał w 1911 r., a niespełna rok później osiadł na dnie Atlantyku. Na świecie stworzono blisko 300 poświęconych mu muzeów, ale w Belfaście nie ma żadnego, jest tylko pomnik ofiar (obok ratusza). - To dlatego, że przez dziesięciolecia winą za jego zatonięcie obarczano tutejszych konstruktorów. Mówiło się, że gdyby nie popełnili błędów, statek utrzymałby się na wodzie. Teraz jednak badacze dowiedli, że i konstruktorzy, i architekci swoją robotę wykonali perfekcyjnie - wyjaśnia członek Belfast Titanic Society i kapitan stateczku „Lagan Boat”, który kursuje po porcie śladami „Titanica" (http://www.laganboatcompany.com ). Statek przepływa wzdłuż stoczni H and W (Harland and Wolff), gdzie powstał liniowiec. Firma utworzona w 1861 r. w szczytowym okresie, pod koniec XIX w., zatrudniała 32 tys. robotników. Przy zaniedbanym nabrzeżu stateczek zwalnia i zatacza koło. Kapitan wskazuje zarośnięte urwisko: - To tutaj zwodowano „Titanica".
źródło: http://turystyka.gazeta.pl/Turystyka/1,81928,3055641.html?as=1&ias=2&startsz=x
Zdjęcia (9)
Komentarze (0)
Zasoby: 
21.264 
21.749 
1.082.818 
3.423 
